ETZ  etc. 4 Verluchting

En dan is er die ene met wie je een bondje aangaat. Laat ik haar Lotte noemen.

De eerste keer komt Lotte wat drentelend op de drempel staan. Duidelijk nieuwsgierig. Ze vraagt me wie ik ben en wat ik doe.

Ja, schrijver dus. En wat ik dan zoal schrijf?

Ik noem onder andere wat musicalsterren die wel eens een lied van me gezongen hebben.

Het zegt haar niks. ,,Ik ben niet zo van de BN’ers.”

,,Goed zo.”

,,Ik schrijf ook wel eens wat. Over wat er in mij omgaat. En ik heb vorig jaar een verhaal geschreven over een reis die ik gemaakt heb. Ik heb dat aan een paar vrienden laten lezen en die vonden het erg leuk.”

,,Wil je er verder nog iets mee?”

,,Nou, ik heb wel eens een website gezien waar je zo’n verhaal anoniem mocht delen, maar ik weet het niet.”

,,Wil je geen succesvolle schrijfster worden dan?”

Ze schrikt haast van het idee. ,,Nee, dat hoeft niet.”

Ik maak Lotte vaak meerdere keren per dag mee.

’s Morgens doet ze kracht- en coördinatie-oefeningen met me, om kort daarna met de cavalerie binnen te komen. Zo noem ik de zaalarts met diens gevolg. Met veel rammelende karretjes en computers.

Lotte leest dan in vakmatig potjeslatijn de stand van zaken voor, waarna de zaalarts met mij een gesprek aangaat.

Verspreid over de dag of de avond waait Lotte echter ook nog wel eens binnen. Dan vertellen we elkaar over onze werelden, die miljoenen lichtjaren uit elkaar liggen.

Als ze vertelt over een bandje dat Sticky Fingers heet, komt mij dat bekend voor. Heel even heb ik de illusie dat ik een generatiekloof overbrug. Totdat ik besef dat ik ongetwijfeld een associatie heb met de gelijknamige lp van The Rolling Stones. Waar de band zich vast naar vernoemd heeft.

Ik glimlach er maar eens om. Zoals ik ook glimlach om het moment waarop Lotte de zonnebril ziet liggen die Mijn Geliefde bij haar vorige bezoek heeft laten liggen.

,,Coole bril!” zegt ze en ze zet hem spontaan even op.

Lotte mag dat. Ze brengt verluchting in het ellendige voorportaal waar ik ondertussen wel degelijk in zit.